میهمانی

ای صاحب میخانه ام ؛ جامی بده جانم ستان       این دور بی سامان من با ساغری؛ پایان رسان

پابست  دیوار تنم ؛ از خود  نمی ایم  برون       روشن کن این تاریک جان نوری به چشمانم رسان

ای صاحب چشم سیه ؛ آتش نهادی  در  دلم       یا  آتش  از من دور کن یا  صبر  بر  آتش رسان

بس در کویرزندگی دل خسته شد از بی کسی    یا هستی  اندر  نیست کن  ؛ یا  در  نیستانم  رسان

در  میهمانی   آمدم ؛ افسون    در کار    دلم      یا دل بگیر از دست من ؛ یا دل  به  دلدارش رسان