حاضریم گریه کنیم     

نمی دانم کسی هست که این لطیفه زیبا را نشنیده باشد که روزی مسکینی از گرسنگی گریه سر داده بود.کسی با قرص نانی به اورسید و شروع کرد به گریه کردنبه حال او . مسکین گفت به جای گریه قسمتی از نانت را بده تا سیر شوم .جوابش این بود حرف نان را نزن اما تا به خواهی برایت می گریم.

  حکایت حمایت از سینمای فاخر و سینمای دینی در ج. ا. ا ایران چیزی شبیه به این حکایت است.باور ندارید سرنوشت مرا بخوانید:

به جرائت بگویم که اگر هم قبلاٌ در فکرم ورود به عالم سینما وجود داشته است ( که داشته است)بعد از جلسه سینما گران با مقام معظم رهبری به صورت جدی وارد این عرصه شدم تا سهمی هر چند اندک در تعالی آن داشته باشم.

ایتدا در حوزه هنری سازمان تبلیغات اسلامی برای آموزش فیلم نامه نویسی ثبت نام کردم. اگرچه یکی از مسئولین کلاس ها دوستانه به من گفت کل مطالب همانست که در ترم اول گفته می شود ولی من در ترم میانی هم شرکت کردم و ملموس به درستی آن گفته پی بردم .نه آقای فرهودی به عنوان استاد، کوچکترین احساسی پیدا نمود که حداقل زمینه ورود در عرصه سینما را فراهم کندو نه اولیاء حوزه هنری یک کلام در خصوص متن هایی که می دادم بخوانند اظهار نظر کردند.

در اثر استمرار نوشتنها و ارتباط با سایر علاقه مندان در دوره ای که استاد فرج الله سلحشور ترتیب داده بود شرکت کردم وحدود  یک سال ونیم  در محضر ایشان و استاد براهیمی و اندکی در خدمت استاد رویین تن بودم .بارها و بارها متن هایی دینی به ایشان  دادم اما هیچیک انگیزه ای برای دستگیری به دنبال نداشت.

اینرا بگذارید در کنار انبوه طرح ها و فیلم نامه هایی که به انواع  جشنواره های منتسب به نظام فرستادم و خبری نشد.

آیا نظر من در تطبیق آن لطیفه با حال امروز سینمای فاخر و سینمای دینی  اشتباه است؟